RED ASYLUM CHAPTER - 6

 அத்தியாயம் 6: வெறுமையான விடுதி

பகுதி 1: புயலில் தாண்டவம்

புயல் இன்னும் பொறியின்றி தாக்கியது.

மழை இடையறாது கொட்டியது.

ராம் மற்றும் ஹரி சேற்றில் தடுமாறினர். அவர்களின் உடல்கள் முழுவதுமாக நனைந்துவிட்டன, மூளையில் சோர்வு நுழைந்துவிட்டது.

அவர்கள் பின்னால்—

மருத்துவமனை எரிந்துகொண்டிருந்தது.

அது தீயால் விழுங்கப்பட்ட ஒரு இறக்கும் மிருகம் போல். புகையும், அழியாத கூச்சல்களும் நிலவின. இனி கேட்டது மழையின் ஓசை மட்டுமே.

ஆனால், மருத்துவமனை எரிந்து போனாலும், ராம் இன்னும் பாதுகாப்பாக உணரவில்லை.

ஏனெனில், அவர்கள் முன், மரங்களின் இடையே—

விடுதி அங்கேயே இருந்தது.

அசையாமல். காத்துக்கொண்டே.

"ஹரி!"

ஹரி தரையில் விழுந்தான்.

அவன் முழங்கால்கள் சேற்றில் மண்ணில் மூழ்கின.

ராம் அவனை விரைவாக பிடிக்க முயன்றான். "இல்லை—நீ இப்படி இருக்கக்கூடாது!"

ஹரியின் மூச்சு ஒடுங்கியது. அவன் விரல்கள் நடுங்கின.

"என்னால்... முடியாது..."

அவன் குரல் வெளியில் வரவில்லை.

ராம் பற்களை கடித்தான். "நாம் இன்னும் நகரவேண்டும்!"

"எங்கே?"

ராம் சுற்றிப் பார்த்தான். அவர்களுக்குச் செல்ல எங்கேயும் இடம் இல்லை.

வழி முழுவதும் வெள்ளத்தில் மூழ்கியிருந்தது.

காடு அடர்த்தியாக, முடிவில்லாததாக இருந்தது.

மீதமிருந்த ஒரே இடம்—

விடுதி.

அவர்களுக்காக மட்டுமாக காத்திருந்த இடம்.

ராம் உள்ளிழுத்தான். "நாம் அங்கே திரும்பிப் போக மாட்டோம்."

ஹரி. "பிறகு என்ன? இங்கேயே இறக்க போகிறோமா?"

ராம் பதிலளிக்கவில்லை.

ஏனெனில், அவன் உண்மையை ஏற்க வேண்டிய நேரம் வந்துவிட்டது.

அவர்கள் ஒருபோதும் விடுதியிலிருந்து முழுமையாக தப்பியிருக்க முடியாது.

அவர்கள் எங்கே சென்றாலும்—

அது அவர்களுக்காகக் காத்திருக்கிறது.

அவர்கள் திரும்பி வரவேண்டும்.

அவர்களை உள்ளே அழைத்துக்கொள்ள.

அத்தியாயம் 6: வெறுமையான விடுதி

பகுதி 2: விடுதி

புயல் அனைத்து திசைகளிலும் கடுமையாக தாக்கியது.

காற்று மரங்களை வளைத்தது, அவற்றை இயற்கைக்கு முரணாக ஆட்டிவைத்தது.

வழிதடம் ஒரு ஆறாக மாறியிருந்தது. காடு முடிவற்றதாக அவர்கள் செல்லும் பாதையை மூடிவிட்டது.

ஹரியால் இனி நடக்க முடியவில்லை.

ராம் அவனது தோளில் ஒரு கையை வைப்பதோடு, அவனை அரை வழியிலே இழுத்துச் சென்றான்.

அவர்கள் செல்ல வேறு எங்கும் இல்லை.

முன்னால்—

விடுதி அசையாமல் நின்றது.

ராமின் உள்ளம் இறுக்கமடைந்தது.

காற்றில் மரபலகை குலுங்கியது. மழையில் அதன் எழுத்துகள் தெளிவாக தெரியவில்லை.

மங்கலாய் எரியும் விளக்குகள்.

அது அவர்கள் திரும்பி வருவதை எதிர்பார்த்தது போல.

அவர்கள் திரும்பிவருவார்கள் என்று அது அறிந்திருந்தது போல.

ராமின் முதுகெலும்பு முழுவதும் சளசளத்தது.

அவன் ஒரு அடியெடுத்து வைத்தான். கதவை மெதுவாகத் தள்ளினான்.

உள்ளே நுழைந்தவுடன்—

வெப்பம் வெறுமனே அவர்களை எட்டியது.

வெளியில் எழுந்து கொண்டிருந்த புயல் அடுத்த நொடியே மறைந்தது.

விடுதியின் காற்று அவர்களை விழுங்கியது.

எண்ணெயின் வாசனை. மசாலைகளின் உற்ற நறுமணம். சமைத்த இறைச்சியின் மென்மையான சூடு.

மெல்லிய வெளிச்சம்—சுத்தமான மரத்தளபாதியில் நீளமான மேசைகள்.

அனைத்தும் மாற்றமின்றி இருந்தது.

எதுவும் மாறவில்லை.

லாபி காலியாக இருந்தது.

ஆளில்லா கவுண்டர்.

விடுதியின் உரிமையாளர் இல்லை.

ஆனால், அது வெறுமையாக உணரப்படவில்லை.

அவர்கள் கண்களைத் தாண்டி யாரோ உற்றுப் பார்க்கிறார்கள் போலிருந்தது.

அவர்கள் திரும்பிப் பார்ப்பதற்குள் மறைந்து விடும் கண்கள்.

"அவன் எங்கே?"

ஹரியின் குரல் நடுங்கியது.

ராமின் தொண்டை வறண்டு போயிற்று. "தெரியவில்லை."

"இது சரியில்லை, ராம்."

அவன் உணர்ந்தான். இது எப்போதுமே சரியாக இருக்கவில்லை.

ஆனால் இப்போது?

இது இன்னும் மோசமாக இருந்தது.

ஏனென்றால், அவனது வார்த்தைகளை விட—

இந்த அமைதி மிக அதிகமாக ஒலித்தது.

மற்றும்…

விடுதியின் உரிமையாளர் எங்கேயோ இருக்கிறான்.

அவன் காணாமல் போயிருந்தாலும்—

அவன் இன்னும் இருக்கிறான்.

ராம் அதைக் கண்களால் காணவில்லை.

ஆனால் அவனால் உணர முடிந்தது.

அத்தியாயம் 6: வெறுமையான விடுதி

பகுதி 3: காலியான இருக்கை

விடுதியின் காற்றில் ஏதோ தவறாக இருந்தது.

ராம் மற்றும் ஹரி கதவைத் தாண்டியவுடன், அங்கேயே உறைந்தனர்.

மழை அவர்களது உடையிலிருந்து சிந்தியது. அவர்களது கால்களின் கீழ் சிறிய நீர்த்தளங்கள் உருவாகின.

எதுவும் மாறவில்லை.

காற்றில் உணவின் வாசனை— சூடாக, செழுமையாக, அழைப்பதுபோல்.

ஆனால்—

விடுதியின் உரிமையாளர் காணவில்லை.

ராமின் மூச்சு இந்த அமைதியில் மிக அதிகமாக ஒலித்தது.

ஹரி அவனது கரத்தை இறுகப் பற்றினான். "அவன் இங்கே இருந்தான்," அவன் மெதுவாகக் கூறினான்.

அவனும் அதை உணர்ந்தான்.

அவர்கள் முன்னோக்கி நகர்ந்தார்கள்.

மெல்ல... கவனமாக...

உணவகத்தில் அடியெடுத்து வைக்கும்போது—

ராமின் வயிறு முறுக்கியது.

உணவு இன்னும் அங்கேயே இருந்தது.

வெப்பமான, சமைக்கப்பட்ட இறைச்சி.

பழைய முறையில் தயாரிக்கப்பட்ட குழம்பு.

நறுமணமான வெந்த அப்பம்.

அவற்றின் வாசனை, காற்றை மூடிக்கொண்டது.

மற்றும்,

மேஜையின் கடைசியில்—

ஒரு இருக்கை பின்னுக்கு சற்றே நகர்த்தப்பட்டிருந்தது.

நேர்த்தியாக. சரியாக.

யாரோ அந்த இடத்தில் இருந்திருக்கலாம்.

சில நிமிடங்கள்கள் முன்பு.

"ஹரி?"

ஹரி மூச்சை உள்ளிழுத்தான்.

பிறகு—

மெல்ல... முறிந்துகொண்டே... திகைப்புடன்.

"ஹரி—" ராம் அவனைப் பார்த்தான்.

ஹரி தலையை ஆட்டினான்.

அவன் வயிற்றை அழுத்திக்கொண்டே, ஆரம்பித்தான்.

"நீ புரிந்துகொள்ளலே, ராம்."

அவன் கசந்துகொண்டே பேசினான்.

"அவன் இங்கே தான் இருக்கிறான்.

அவன்...

இன்னும் இருக்கிறான்."

ராம் முழுமையாக உறைந்தான்.

இருக்கை. உணவு.

விடுதியின் உரிமையாளர் ஒருபோதும் போகவில்லை.

அவன் எப்போதும்... காத்திருந்தான்.

அத்தியாயம் 6: வெறுமையான விடுதி

பகுதி 4: தேடல்

ராம் நடுங்கிக்கொண்டே முன்னேறினான்.

அவன் விரல்கள் உறைந்து கொண்டே இருந்தன.

ஒவ்வொரு அறையும்... ஒன்றுபோலவே இருந்தது.

முறையாக அணுகிக்கப்பட்ட படுக்கைகள்.

ஒவ்வொரு மூலையும் தூசியில்லாத சுத்தம்.

எதையோ அழிப்பதற்காக அதிகமாக துடைக்கப்பட்டிருந்தது.

வாழ்க்கையின் எந்த அடையாளமும் இல்லை.

அவர்களைத் தவிர…

ஒரே ஒரு அறை மீதமிருந்தது.

காரிடோரியின் இறுதியில், பூட்டப்பட்ட அறை.

ஹரி அவனது மூச்சை வலுக்கட்டாயமாக உள்வாங்கினான்.

"ராம், வேண்டாம்… நம்மளுக்கு இதைத் தெரிஞ்சிக்க வேண்டிய அவசியமில்லை."

ஆனால் ராம் உணர்ந்திருந்தான்.

இதற்குள் எதுவோ இருந்தது.

மரணத்தை விட மோசமான எதோ.

அவன் கதவின் பழுப்பு நிற பிடியைப் பிடித்தான்.

முறுக்கினான்.

பூட்டியது.

இது எதையோ மறைக்கிறது.

ஹரி நழுவிப் பின்னோக்கி சென்றான்.

ராம் ஒரு அடியை உயர்த்தி—

"கட்!"

பூட்டு முறிந்தது.

கதவு மெதுவாக திறந்து…

அவர்கள் உள்ளே நுழைந்தனர்.

முதலில்,

அது வந்தது.

நாற்றம்.

 அழுகியது.

ஹரி உடனே வாந்தி எடுத்தான்.

"கடவுளே—"

அறை இருண்டிருந்தது.

ஒரு சாளனம் கூட இல்லை.

சுவர்கள் பழையவை; வெடிப்புகளோடு.

மரச்சாமான்கள் காலத்தின் தீண்டலால் கருங்கலங்கியிருந்தன.

மையத்தில்—

ஒரு பெரிய படுக்கை.

படுக்கையின் மீது—

ஒரு உருவம்.

பார்த்தவுடன் ராமின் உடல் உறைந்து போயிற்று.

ஒரு முதிய பெண்.

அவள் மென்மையாக படுத்திருந்தாள்.

கைகளை அடக்கமாக மடித்து வைத்திருந்தாள்.

ஆனால்…

அவளது தோல் இறுகி உலர்ந்து, மரணத்தை மீறியிருந்தது.

அவள் சாகவில்லை.

அவள் இன்னும் இருந்தாள்.

மம்மியாக.

சில நாட்கள் அல்ல.

சில ஆண்டுகள் அல்ல.

பெரும் காலம்.

ஆனால்…

அவளது முடி முறையாக திருத்தப்பட்டிருந்தது.

அவளது உதடுகளில் முறிந்த லிப்ஸ்டிக்.

யாரோ அவளுக்கு தினமும் கவனம் செலுத்தி வந்திருக்கிறார்கள்.

அவளைப் பராமரித்து, வாழவைத்திருக்கிறார்கள்.

"இது… இது என்ன?" ஹரி சுவரில் சாய்ந்தான்.

ராம் பேச முடியவில்லை.

ஏனென்றால் அவள் படுக்கையின் அருகே...

ஒரு சிறிய மேசையில்—

ஒரு பிளேட்.

இப்போதுதான் தயாரிக்கப்பட்ட உணவு.

இன்னும் சூடாக.

நேர்த்தியாக அலங்கரிக்கப்பட்டது.

இது ஒரு வழக்கம்.

யாரோ இன்னும் அவளுக்கு உணவிடுவதை நம்பி.

யாரோ இன்னும் அவள் உயிருடன் இருப்பதாக நம்பி.

"இது உண்மை இல்லை," ஹரி நடுங்கிக்கொண்டு சொன்னான்.

"இது—"

"இது உண்மை."

அவள் ஒருபோதும் விடுதியை விட்டுச் செல்லவில்லை.

ஏனென்றால் அவளது மகன் அனுமதிக்கவில்லை.

அவன் இதை வீட்டாக நினைத்தான்.

அவன் இதை குடும்பமாக நினைத்தான்.

மற்றும்…

அவன் எப்போதும் புதியவர்களை வரவேற்கத் தயாராக இருந்தான்.

"ராம்," ஹரியின் குரல் துடித்தது.

"நாம் இங்கேயிருந்து போகணும். இப்போவே—"

அந்தச் சமயம்,

மணிக்கு பின் ஒரு மெலிதான ஒலி.

மரத்தடியில் ஒரு சிதைவு.

ஒருவர் எதிரில் நின்று கண்காணிக்கிறாரா?

முடியாது.

அவர்கள் இருவரும் திரும்பிப் பார்த்தார்கள்.

கதவுக்குள் பின் எவரும் இல்லை.

ஆனால் அந்தக் கோர வெளியில் உள்ள இருளில்,

அவர்கள் மட்டும் இல்லை.

அவர்கள் எல்லை மீறிவிட்டார்கள்.

இப்போது…

விடுதியின் உரிமையாளர்…

வீட்டுக்கு வந்துவிட்டான்.

அத்தியாயம் 6: வெறுமையான விடுதி

பகுதி 5: அவன் எப்போதும் இங்கேயே இருந்தான்.

அறையின் காற்று இறுக்கமாக இருந்தது.

மந்தமான, அழுகிய வாசனை ராமின் மூச்சை நெரித்தது.

ஹரி நிலைகுலைந்து, கதவின் ஓரத்தைப் பிடித்தபடி நடுங்கினான்.

படுக்கையில் பசுமையாக கிடந்த உடல்,

காலத்தால் மெலிந்த முகம்,

உணர்வின்றி, ஆனால் எதிர்பார்ப்பாக இருந்தது.

அத்துடன், அவளது அருகே இருந்த பிளேட்.

ஒருவன் அதை அன்பாக வைத்திருக்கிறான்.

அவள் விழித்தெழுந்து சாப்பிடும் என நம்பி.

இது உண்மை.

விடுதியின் உரிமையாளர்—

அவன் அவர்கள் வரவேற்றான்.

அவன் அவர்களுக்கு உணவு வைத்தான்.

ஏனென்றால், அவனுடைய உலகில்,

அவளும் அவர்கள் போலவே விருந்தாளிகள்.

அவளும் எப்போதும் இங்கேயே இருக்க வேண்டும்.

"ராம், நாம்—" ஹரியின் குரல் நடுக்கத்துடன் வந்தது.

CREEEAAK.

ஒரு மரக்கதவு மெதுவாக சிதறியது.

அவர்கள் இருவரும் உறைந்தனர்.

காற்று முடங்கியது.

ராம் திரும்ப விரும்பவில்லை.

திரும்ப வேண்டிய அவசியமில்லை.

ஏனென்றால் அவன் தெரிந்துகொண்டான்.

அவன் இங்கேயே இருந்தான்.

மெல்ல, மிகவும் மெதுவாக,

ராம் அவனது தலையை திருப்பினான்.

கதவின் வழியாக, மங்கலான ஒளியில்—

விடுதியின் உரிமையாளர்.

அவன் இன்னும் வெள்ளை சட்டையுடன்.

அவன் இன்னும் நேர்த்தியாக நின்று கொண்டிருந்தான்.

ஆனால்…

அவன் இப்போ சிரிக்கவில்லை.

அவன் முகம் வெறுமையாக இருந்தது.

அவன் கண்களில் ஒன்றும் இல்லை.

மற்றும்…

அவன் கையில்…

ஒரு பழுப்படைந்த, கூர்மையான சமையல் கத்தி.

ராமின் மூச்சு தடுக்கியது.

உரிமையாளரின் பார்வை அவர்களை விட்டு நகரவில்லை.

அவன் மெதுவாக, மெளனமாக கூறினான்.

"அவளுக்கு அவளுடைய அறையில் யாரும் வருவது பிடிக்காது."

ஹரியின் மூச்சு முறிந்தது.

ராம் அவன் கையை பிடித்துக்கொண்டான்.

"ஓடு."

அந்தக் கணமே, உரிமையாளர் அயர்ந்து பாய்ந்தான்.

To be continued.....