1: இறந்தவர்கள் கண்காணிக்கிறார்கள்
வெளியுலகம் இருளில் மூழ்கியது.
மழை அவனை குத்திக்கொண்டிருந்தது.
அவன் மூச்சு திடீரென வெளியேறியது.
ஹரி அவன் பக்கத்தில் விழுந்தான், மெதுவாக இரவின் கோரக்கைகளில் விழும்போல்.
அவன் உடல் ஆற்றல் இழந்துவிட்டது.
அவனால் எழுந்திருக்க முடியவில்லை.
ராம் மண்ணில் உள்ள தனது விரல்களை இறுகப் பற்றினான்.
அவன் திரும்பிப் பார்த்தான்.
விடுதியின் உடைந்த ஜன்னல்…
அந்த முறிந்த வெளிச்சம்…
மழையில் நனைந்த வெறுமை…
அவையெல்லாம் பின்னணியாக இருந்தன.
ஆனால் முன்னணியில்…
உரிமையாளர்.
அவன் அங்கேயே நின்றிருந்தான்.
சலனமற்றவனாக...
மழையில் நனைந்தபடி, உடைந்த ஜன்னலின் விளிம்பில்.
அவன் காத்திருந்தான்.
அவன் இதை எதிர்பார்த்தான்.
அவன்…
இதை உடனே நடத்தவில்லை.
ஏனென்றால் அவனுக்கு அவசியமில்லை.
ராமின் இதயம் துடித்தது.
**ஓடு.
அவன் ஹரியின் கையை இறுக்கிப் பற்றினான்.
"நட. இப்போவே."
ஹரி மூச்சு விட முடியாமல், கையை தளர்த்தினான்.
"ராம்…?"
"இப்போது இல்லை!" ராம் கடுமையாகக் கூறினான்.**
காடுக்குள்…
மழையோடு ஒன்றினார்கள்.
விடுதி காட்டில் மறைந்தது.
ஆனால்…
ஏதோ தவறாக இருந்தது.
மண்ணை தாக்கும் காலடிச் சத்தம் வித்தியாசமாக இருந்தது.
மரங்கள்…
அவை இயற்கையாக இல்லை.
அவை மிக உயரமாக, மிக மர்மமாக, ஒரு திரிதல் இல்லாத அமைதியில்.
காற்று புயலாக வீசியது.
ஆனால்…
இலைகள் அசையவில்லை.
அவற்றின் கீழ் ஒலி எதுவும் இல்லை.
பயங்கர அமைதி.
மற்றும்…
பார்வைகள்.
ராம் உணர்ந்தான்.
அனைத்து திசைகளிலிருந்தும் கண்கள் அவர்களை திருடிக்கொண்டிருந்தன.
நிழல்கள் நகர்ந்தன.
சில உருவங்கள் மரங்களுக்கு நடுவில் நகர்ந்தன.
சில…
அவை மனிதர்களாக இருந்திருக்க முடியாது.
"நாம் எங்கே போகிறோம்?" ஹரி மெதுவாகக் கூறினான்.**
அவன் சரிந்து விழுந்தான்.
ராம் அவனை பிடித்துக்கொண்டான்.
"எங்காவது…
விடுதியிலிருந்து விலகும் வரை."
பிறகு அவன் அதை பார்த்தான்.
மழையில் மூடப்பட்ட இடம்.
சிறிது முன்பாக மரங்களின் இடையே மறைந்து கிடந்த கட்டிடம்.
கடற்போன்ற இருளின் பின்னணியில்…
அது எஞ்சிய ஒரே வழியாக இருந்தது.
மரணம் போல.
மருத்துவமனை.
மிகவும் பழைமையாக காட்சியளத்தது,
"ராம்…" ஹரியின் குரல் மெதுவாகக் குமுறியது.**
அவன் நிலைமை மோசமாகியிருந்தது.
ராமின் விருப்பம் எதுவாக இருந்தாலும்…
இதுதான் ஒரே வழி.
அவன் ஹரியை இழுத்துக்கொண்டான்.
மரணத்திற்குள்…
அவன் ஒருபோதும் திரும்பி வரகூடாது என்று நினைத்த இடத்திற்குள்…
2: ஹரியின் பயங்கர உணர்வு
மருத்துவமனை இருண்ட வானில் முன் ஒரு அவிழா முடிச்சுயாக தெரிந்தது.
அது மழையில் மூழ்கியிருந்தது.
அதில் இருந்த சன்னமான, அழுக்கு படிந்த சுவர்கள்…
ஒரு சிறையைப் போன்று.
ஒரு மரணக்கூடத்தைப் போன்று காட்சியளித்தது.
வெற்று ஜன்னல்கள் இருண்ட கண்கள் போல் எதிர்கொண்டன.
விழுங்கும் பார்வையுடன்.
ராம் நடுங்கும் ஹரியை இழுத்துக்கொண்டு நகர்ந்தான்.
மரணத்தை தழுவும் இடம்…
வரவேற்பறை கடந்து அவர்கள் உள்ளே நுழைந்தனர்.
வெளியில் புயல் ஆழமாக அலைமோதியது.
ஆனால்…
உள்ளே…
அது முடிந்துவிட்டது.
காற்று நின்றுவிட்டது.
ஒலி எதுவும் இல்லை.
சுவாசிக்க முடியாத ஒரு உணர்வு.
ஒரு மௌனம்.
வெறுமையின் மௌனம்.
ஏதோ ஒன்றுகாக பொறுமையாக காத்திருக்கும் மௌனம்.
ராம் மெதுவாக திரும்பி கதவை மூடினான்.
பிறகு…
ஹரி சுவற்றில் சாய்ந்து விழுந்தான்.
அவன் நடுங்கினான்.
"ஹரி!" ராம் அவனருகில் கீழே அமர்ந்தான்.**
ராம் அவனது நெற்றியைத் தொட்டான்.
கொளுத்தும் வெப்பம்.
மிகவும் மோசமாக.
"ராம்…"
ராம் அருகே சாய்ந்தான்.
"என்ன?"
ஹரியின் விரல்கள் அவனது உடையை இறுகப் பற்றின.
அவன் நடுங்கினான்.
"எனக்கு… என்னவோ சரியில்லை."
"உனக்கு காய்ச்சல்… அது சரி ஆகிடும்—"
"இல்ல."
ஹரியின் குரல் திடீரென ஆவேசம் ஆனது
அவன் கண்கள் ராமின் மீது பதிந்தன.
"இது வெறும் காய்ச்சல் இல்லை."
அவன் மூச்சு தவறியது.
அவன் உடல் திடீரென துடித்தது.
அவன் தசைகள் குத்திக்கொண்டிருந்தது.
தன் உடலை முறுக்கிக்கொண்டது.
மிக மெதுவாக, அவன் தொண்டை வழியே ஒலித்தது.
அது ஒரு இருமல் இல்லை.
அது…
ஹரி வாய் திறந்து மூச்சு இழுத்தான்.
"அது உள்ளே இருக்கு."
அவனது குரல்…
அது சாதாரணம் இல்லை.
அவன் தோலின் கீழே ஏதோ நகர்ந்தது.
விரல்கள் ஒடித்துக் கொண்டன.
அவன் மூச்சு தவறியது.
அவன் பார்வை மங்கியது.
பிறகு…
"நான் என்ன சாப்பிட்டேன்?"
அவன் தடுமாறினான்.
அவன் குரலில் அச்சம் இருந்தது.
சாப்பாட்டை நினைவுகூர்ந்தான்.
அந்த சமைக்கப்பட்ட இறைச்சி.
அது…
அது மனிதனுடையதுதான்.
ஆனால்…
அது வெறும் மனித இறைச்சி இல்லை.
அது இன்னும் உயிரோடு இருக்கின்றது.
அது அவனை இன்னும் விழுங்கிக்கொண்டிருந்தது.
அவன்…
மாறிக்கொண்டிருந்தான்.
மற்றும்…
இப்போது அதை நிறுத்த முடியாது.
3 : முடிவற்ற போராட்டம்
மருத்துவமனை உறைந்து போனது.
சுவர்கள் நெருங்கின.
மௌனம் மூட்டமாக நின்றது.
அது அவர்களை மூடிக்கொண்டது.
ராம் ஹரியின் தோள்களை இறுக்கப் பற்றினான்.
ஹரி உடல் நடுங்கியது.
அவன் சொல்லிக்கொண்டே இருந்தான்.
"அது உள்ளே இருக்கு…"
அவன் மூச்சு உடைந்தது.
"ஹரி, நீ…"
"உனக்கு எதுவும் தெரியாது!" ஹரி திடீரென அலறினான்.**
அவன் கண்கள் பெரிதாகிவிட்டன.
அவன் உடல் எரிந்தது.
"நான் அதை உணர்கிறேன்."
"என்ன உணர்கிறாய்?"
"அது… அது நான் இல்லை. அது…"
"ஹரி!"
ராம் அவனை கடுமையாக குலுக்கியான்.
"நீ மயக்கத்தில் இருக்கிறாய்!
"அது…"
"நீ சாப்பிட்ட உணவால்தான் இப்படி இருக்கிறது!"
ஹரி உறைந்து போனான்.
அவன் மூச்சு பிளந்து போனது.
"என்ன?"
"நீ உணவினால் நோய்பட்டிருக்கிறாய், ஹரி.
அதுதான்.
நீ… நீ மாறிக்கொண்டிருக்கலாம் என்று உனக்கு தோன்றுகிறது.
ஆனால் அது உண்மை இல்லை."
"இல்லை…"
ஹரியின் நினைவுகள் பின்னோக்கிப் பாய்ந்தன.
அந்த உணவுக்கடைக்குள்…
அந்த மேஜைக்குள்…
அந்தக் கண்களில்…
அந்த உணவின் நெகிழ்வில்…
அந்த… சுவையில்…
அவன் கை மெதுவாக உதடுகளுக்குப் போனது.
அவன் இன்னும் அதை உணர்ந்தான்.
மென்மையான இறைச்சி
அவன் அடங்க முடியவில்லை.
"அது…"
அவன் மூச்சு தவறியது.
அவன் முழுமையாக உணர்ந்தான்.
"அது ஆட்டிறைச்சி இல்லை, இல்லையா?"
"ஹரி…"
"நான்…"
அவன் திடீரென கவிழ்ந்து தூக்கியபடி, தனது கைகளை மண்ணில் பதித்தான்.
"அப்பா…"
"நான்…"
"நான்…"
அவன் மூச்சு முறிந்தது.
"நான் மனிதனை சாப்பிட்டேன்."
ஒரு ஒலி.
முதலில் மெதுவாக.
பிறகு…
தட…
தட…
மறுபடியும்…
மறுபடியும்…
முடங்கவைக்கும் மெதுவான, உறுதியான அடிகள்.
ராம் குளிர்ந்து போனான்.
அவன் மெதுவாக எழுந்தான்.
அவன் திரும்ப விரும்பவில்லை.
ஆனால்…
அவன் முன்பு இருந்த அந்த உணர்வு—
அவன் பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் பார்வை—
இப்போது உண்மை.
ஏதோ இருக்கிறது.
உள்ளே.
அவன் இல்லை.
அவர்கள்.
மருத்துவமனை இனி காலியாக இல்லை.
அவர்கள்…
அவர்கள் வந்துவிட்டார்கள்.
4 : தீவிபத்து
காற்று சுருக்கமாக இருந்தது.
அது மூச்சை சிக்கலாக்கியது.
மனித உடம்புக்கு மிகவும் கனமாக இருந்தது.
ராம் ஹரியின் கைப்பிடியை இறுக்கமாக பிடித்தான்.
அவனது இதயத் துடிப்பு பிளந்த டிரம் மாதிரி காது உடைத்து ஒலித்தது.
மருத்துவமனை ஒன்றாகச் சொறுகியது.
வெளியில் புயல்.
உள்ளே…
உரிமையாளர்.
அவன் கதவின் அருகே நின்றிருந்தான்.
அவன் அவசரப்படவில்லை.
அவன் அலறவில்லை.
அவன் வெறும்…
பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.
"நீங்கள் ஓட வேண்டாம்."
அவன் மெதுவாக சொன்னான்.
ஹரியின் மூச்சு மந்தமாகியது.
அவன் நடுங்கினான்.
அவன் கண்ணாடியின் வழியாக பார்த்தது போல் இருந்தது.
"நாம் போகணும்," ராம் அவன் காதுக்கு சொல்லிக் கொண்டான்.**
ஹரி மெதுவாக மட்டும் தலை அசைத்தான்.
ஆனால்…
அவன் நகர முடியவில்லை.
ராம் அவனை இழுத்தபோது,
அவன் கால்கள் தடுமாறின.
டமால்!
பழுப்பு நிற மருத்துவ வண்டி தரையில் விழுந்தது.
கண்ணாடிகள் உடைந்தன.
மஞ்சள் நிற திரவம் வழிந்தது.
காற்றில் ஒரு கடும், எரிக்கும் வாசனை பரவியது.
ராம் மூச்சை தடுப்பதற்குள்—
தொட்!
ஒரு விளக்குக் குமிழி சுவற்றிலிருந்து விழுந்தது.
பிறகு—
தீ.
அது ஒரே சமயத்தில் ஒளிர்ந்தது.
அது தரையில் படிந்த இருசிய திரவத்தில் பரவியது.
மருத்துவக் கடிதங்களை விழுங்கியது.
சுவரில் தொங்கிய கயிறுகளை எரித்தது.
மருத்துவமனை முழுவதும் சிவந்தது.
ராம் அருகில் உள்ள ஹரியின் மீது விழுந்தான்.
"இங்கேயே இருக்கக்கூடாது!"
ஹரி இருமினான்.
அவன் மூச்சு பிளந்தது.
"ராம்—"
"நட!"
அவன் தள்ளினான்.
தீ தீவரமாக எரிந்தது.
கறுப்பு புகை உயர்ந்தது.
அது பாதைகளைக் மூடியது.
அவர்கள் மூச்சு விட முடியவில்லை.
பின்புறத்தில்…
உரிமையாளர் இன்னும் நகரவில்லை.
அவன் உணர்ச்சியற்றவனாக இருந்தான்.
அவன் அமைதியாக இருந்தான்.
ஏனென்றால் அவனுக்கு தெரியும்.
இது எப்படி முடிவடையும் என்பதையும்.
"ராம்…" ஹரி மந்தமாக கூச்சலிட்டான்.**
மருத்துவமனை தீக்கு பலியானது
மாடிப்பாலம் உடைந்தது.
சுவர் கருகியது.
"அங்கே!" ராம் ஒரு கதவை நோக்கி சுட்டிக்காட்டினான்.**
துருப்பிடித்த கதவு.
அழுகான கைபிடி.
"நமக்கு அது தான் ஒரே வழி!"
ஹரி மயக்கத்துடன் நகர்ந்தான்.
ஆனால் அவன் சரிந்தான்.
அவன் தோல்வியடைந்தவன் போல உணர்ந்தான்.
ராம் ஹரியை பிடித்துக் கொண்டான்.
தீக்கம்பளம் கதவை விழுங்கியது.
மருத்துவமனை தீயால் மூடிக்கொண்டது.
ராம் திரும்பி பார்த்தான்
அவன் அவர்களையே பார்த்து கொண்டிருந்தான்.
பூசப்பட்ட புன்னகையுடன்.
அவன் சிரித்துகொண்டே இருந்தான்.
5 : கடைசி சிரிப்பு
தீ பரவியது.
அது வெறித்தனமாக இருந்தது.
மூச்சுத் திணறடிக்கும் புகை.
சுவர் உடையும் ஒலி.
கதவுகள் உருகி விழும் சத்தம்.
பிறகு—
அழுகை.
மறைந்த இருளில் இருந்து…
அவர்கள் வந்தார்கள்.
மருத்துவமனை எப்போதும் காலியாக இருக்கவில்லை.
நர்சுகள்.
மருத்துவர்கள்.
நோயாளிகள்.
அவர்கள் ஓடினார்கள்.
"நடக்க முடியல!"
"நீங்கள் எங்கே இருக்கிறீர்கள்?"
"தயவுசெய்து…!"
ஒருவர் ராமின் மீது மோதினான்.
அவன் தள்ளப்பட்டான்.
மண்ணில் விழுந்தான்
அவன் எழும்பும் முன், மற்றொருவர் அவனை மிதித்துவிட்டான்.
ஹரி தடுமாறினான்.
அவன் உடல் உறைந்தது.
"நட!" ராம் அவனது கையைப் பற்றினான்.**
அவர்கள் கூட்டத்தின் நடுவே சிக்கினர்.
நோயாளிகள் கண்களில் உயிரோடு இருந்த பைத்தியக்கார ஒளி.
ஒருவர் தன் கையை கிழித்துக்கொண்டு, ரத்தம் வழியவிட்டான்.
ஒரு மூதாட்டி வெறுமனே கதறிக்கொண்டிருந்தாள்.
அவள்…
அவள் யாரோ ஒருவரை தேடினாள்.
யாரோ ஒருவரை…
நர்ஸ் ஒருவரின் உடல், தீயினால் வெந்து உயிருக்கு பயந்து ஒடினார்.
அவர்கள் ஓட முயன்றனர்.
ஆனால்…
யாரும் வெளியே போகவில்லை.
அவர்கள் இருந்த இடத்திலேயே புழுங்கினர்.
தீ இன்னும் மேலே எரிந்தது.
ராம் ஹரியை இறுகப் பற்றினான்.
"கதவுகள் எங்கே?"
கூட்டத்தின் ஓரத்தில்—
ஒரு வழி.
அவன் இழுத்தான்.
அவன் போராடினான்.
மீண்டும், மழை…
மீண்டும், வெளி…
மீண்டும், சுதந்திரம்.
அவர்கள் வெளியே பாய்ந்தனர்.
மருத்துவமனை அதன் பின்புறம் உடைந்து விழுந்தது.
அவர்கள் உயிரோடு வந்துவிட்டார்கள்.
ஆனால்…
ராம் தன்னைத்தானே நம்ப முடியவில்லை.
ஏனென்றால்…
தீயின் பின்னால்…
நிழலில்…
அவன் இருந்தான்.
உரிமையாளர்.
அவன் எரியவில்லை.
அவன் வெறும்…
அவர்களை பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.
அவன் சிரித்தான்.
அவனது கரங்கள் பின்னால் அடங்கியிருந்தன.
அவன் எந்த எதிர்ப்பையும் செய்யவில்லை.
ஏனென்றால் அவனுக்கு தெரியும்.
இது முடியவில்லை.
"ராம்…" ஹரி கத்தினான்.**
அவன் கீழே விழுந்தான்.
ராம் அவனை பிடித்துக்கொண்டான்.
மீண்டும் பார்வையை உயர்த்தினான்.
உரிமையாளர் இல்லை.
அவன் மறைந்துவிட்டான்.
ஆனால்…
அவன் உண்மையில் சென்றுவிட்டானா?
ராம் அதை உணர்ந்தான்.
அவன் அருகில் தான் இருக்கிறான்.
அவன் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறான்.
அவர்களை.
அவன் இன்னும் வேட்டையாடி கொண்டு தான் இருக்கிறான்.
To be continued.......
No comments:
Post a Comment