1: காலை உணவு
அந்த காலையில் ஏதோ தவறாக இருந்தது.
காரணம் புயல் இல்லை.
மழை இன்னும் பெய்துகொண்டிருந்தது, ஆனால் மெதுவாக. ஆகாயம் இப்போதும் இருண்டது, அடர்த்தியாக, சுமையாக.
விடுதியில் ஒரு மாற்றமும் இல்லை.
விளக்குகள் மெதுவாக ஒளிர்ந்தன.
ஆனால்…
அது மிகவும் அமைதியாக இருந்தது.
ராம் டேபிளில் அமர்ந்திருந்தான், அவன் கைகளில் வெதுவெதுப்பான தேநீரை இறுக்கிப் பற்றியபடி.
அவனுக்கு பசிக்கவில்லை.
அவனது வயிறு முழுவதுமாக சுழன்றுகொண்டு இருந்தது.
இது வெறும் பதட்டம் இல்லை.
அதற்கு அப்பாற்பட்ட ஏதோ ஒன்று.
ஹரி தலைகுனிந்து, கைகளால் நெற்றியை அழுத்தினான்.
அவன் மெதுவாக மூச்சை இழுத்தான், உடல் சோர்ந்து போயிருந்தது.
அந்த நேரத்தில், விடுதியின் உரிமையாளர் அருகில் வந்தான்.
அவன் சமையல் தட்டுகளில் தயாராக இருந்தது.
அவன் மெதுவாக ஒரு தட்டியிலே இறைச்சியை வைத்தான்.
"நீங்கள் சாப்பிட வேண்டும்," அவன் மென்மையாகக் கூறினான். "உங்களுக்குப் பலம் தேவைப்படும்."
ஹரி மெதுவாக தலைஅசைத்தான்.
உரிமையாளர் மெதுவாக பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.
அவன் சொற்களில் எந்த கட்டாயமும் இல்லை.
ஆனால் அவனது பார்வையில் இருந்தது.
மிகவும் கனமாக.
மிகவும் நெருக்கமாக.
"நீங்கள் இங்கு வந்ததிலிருந்து, நீங்கள் உணவையே தொட கூட இல்லை."
ராம் அவனைப் பார்த்தான்.
அவன் பார்வையை தவிர்க்கவில்லை.
அவன் சிரிக்கவில்லை.
அவன் வெறுமனே பார்த்துக்கொண்டே இருந்தான்.
விட்டுக் கொடுக்காமல்.
"பசிக்கவில்லை," ராம் மெதுவாகச் சொன்னான்.
உரிமையாளர் அவனது தலையை சற்று சாய்த்தான்.
"அது ஒரு துர் அதிர்ஷ்டம்."
அவனது குரல் மெதுவாக இருந்தது.
ஆழமாக இருந்தது.
ஹரி மெதுவாக வாயை மூடிக்கொண்டு வயிற்றை அழுத்தினான்.
அவனது முகம் மேலும் சிதறியது.
அவனது மூச்சு மெதுவாகியது.
ராமின் நெஞ்சு இறுக்கமாகியது.
ஏதோ தவறாக இருக்கிறது.
ஏதோ மாறிவிட்டது.
இந்த விருந்தினர் இல்லம்.
இந்த உரிமையாளர்.
ராமின் மனதிலே ஏதோ கொடூரமான உண்மை மேலெழுந்தது.
அவன் இன்னும் ஒப்புக்கொள்ளத் தயங்கியது.
ஆனால்…
உரிமையாளர் மெதுவாக, நிதானமாக, அந்த அறையை விட்டு வெளியே சென்றான்.
அவன் மெதுவாகப் பாடிக்கொண்டே.
அவன் சத்தமாக பாடவில்லை.
ஆனால் ராம் கேட்டான்.
அவன் உணர்ந்தான்.
உண்மை வந்து கொண்டிருக்கிறது.
மற்றும், அது வரும்போது…
அது ராம் கற்பனை செய்ததை விட மோசமாக இருக்கும்.
2 : ராமின் கடும் திட்டம்
விடுதியின் காற்று ஒரு மூடிய அறையைப் போல கனமாக இருந்தது.
ஒரு உடலற்ற பார்வை ராமின் முதுகில் ஊடுருவியது.
அவன் சாப்பாட்டை தொடவில்லை.
அவனது வயிறு நெருக்கமாக இறுகியது.
பசிக்காததால் இல்லை.
அச்சத்தால்.
ஹரி அவன் எதிரே அமர்ந்திருந்தான்.
அவனது தோல் வெளுப்பாக தோன்றியது.
வியர்வை அவனது நெற்றியில் பனிநீர் போல ஒட்டியது.
அவனது கண்கள்…
"ஹரி."
ராம் மெதுவாக அவனை நோக்கி சாய்ந்தான்.
"நீ நல்லா இருக்குரியா?"
ஹரி மெதுவாக விழித்தான்.
அவன் புன்னகைக்க முயன்றான்.
அது ஒரு உடைந்த சிரிப்பாக இருந்தது.
"நான் நல்லா தான்.
களைப்பாக இருக்கு, அதுதான்."
"கதையா சொல்லாதே."
ஹரி மெதுவாக சாய்ந்து, அவனது நெற்றியை அழுத்தினான்.
"இது… புயலால் வந்திருக்கும்.
ஒரு தூக்கம் எடுத்தா சரி ஆகிடும்."
ராம் உறைந்தான்.
திடிரென,
அவனது நினைவில் அது திரும்பியது.
> உணவு எடுத்த பிறகு உடல்நிலை மோசமடைந்து…
அதே அறிகுறிகள்…
ஒரு குளிர் அவன் முதுகெலும்பின் வழியே இறங்கியது.
அவன் மெதுவாக தலை தூக்கினான்.
கவுண்டரின் பின்னால்…
உரிமையாளர் அமைதியாக நின்றிருந்தான்.
அவன் கைகளை பின்னால் அடக்கி வைத்திருந்தான்.
அவன் பேசவில்லை.
ஆனால்…
அவன் பார்த்துக்கொண்டே இருந்தான்.
அவன் காத்திருந்தது போல
அவனது கண்களில் எதையோ மறைத்த உணர்வு இருந்தது.
"நாம் இங்கிருந்து போகணும்," ராம் மெதுவாக சொன்னான்.
ஹரி விழித்தான்.
"என்ன?"
"நாம் இங்கிருந்து வெளியேறணும்," ராம் மீண்டும் சொன்னான்.
"எதோ சரியில்ல," அவன் குரல் முடங்கியது.
"நேற்று அந்த காவலர்,
இப்போ நீயும்…"
"நாம் போகணும்.
இப்போவே."
ஹரி புரியாமல் கண்களை சுருக்கினான்.
"ஆனா—புயல்—"
"நான் புயலைப் பற்றி கவலைப்படல," ராம் கடுமையாகச் சொன்னான்.
"நாம் காலை உணவு முடிச்சதுக்குப் பிறகு…"
"நாம் இப்போவே போகணும்."
ராம் உள்ளே உள்ள ஒரு குரலைக் கேட்டான்.
அது ஒற்றை வார்த்தை மட்டுமே.
**ஓடு.
அவன் திடீரென்று எழுந்தான்.
"நான் வெளியே சென்று பாதை எப்படி இருக்கு என்று பார்க்கிறேன்."
ஹரி மெதுவாக ஒரு கூச்சலிட்டு, மேசைக்கு சாய்ந்தான்.
அவன் அசைய முடியவில்லை.
அவன் கண்கள் மூடிக்கொண்டு, நெற்றியை அழுத்தினான்.
ராம் அவனை ஒரு நொடி பார்த்தான்,
பிறகு முன்னேறினான்.
அவன் கதவை நோக்கிச் சென்றான்.
அவன் கரங்களால் கதவை பிடித்து, மெதுவாகத் திறந்தான்.
அவன் மூச்சு உறைந்தது.
வழி இல்லை.
மண்ணிற வெள்ளம் வழியை முழுவதுமாக மூடிவிட்டது.
நீர் பைத்தியமாக ஓடிக்கொண்டிருந்தது.
மண்ணையும், மரங்களையும் விழுங்கிக்கொண்டிருந்தது.
முன்பு இருந்த பாதை…
இப்போது இல்லை.
ஒரு மென்மையான, அமைதியான குரல் பின்னால் வந்தது.
"வழிகள் விரைவில் சுத்தமாகிவிடும்," உரிமையாளர் மெதுவாகச் சொன்னான்.
ராம் திரும்பினான்.
அவனது இதயம் கடுமையாக துடித்தது.
உரிமையாளர் அமைதியாக நின்றிருந்தான்.
அவன் அமைதியாக இருந்தான்.
அவன் மெதுவாகக் கண்ணை மூடிக் கொண்டான்.
"எதுவும் கவலைப்பட வேண்டாம்," அவன் மென்மையாகக் கூறினான்.
ஆனால்…
அவன் கண்களில் ஏதோ ஒன்று இருந்தது.
அவன் அறிந்தது.
அவன் காத்திருந்தான்.
அவன் இதையே எதிர்பார்த்திருந்தான்.
ஒரு பெரிய உடல் திடீரென ராமின் அருகில் நிழலாக நெருங்கியது.
பிரதான கதவு… மெதுவாக, மெதுவாக மூடப்பட்டது.
அவன் திரும்பி பார்க்கும் முன்பே…
அது மூடப்பட்டுவிட்டது.
மின்னல் வெட்டியது.
உரிமையாளரின் முகம் அந்த ஒளியில் வெட்டிய வர்ணப்படம் போல தோன்றியது.
அவன் மெதுவாக புன்னகைத்தான்.
"இப்போது," அவன் கூறினான்.
"நீங்கள் எங்கும் செல்லப் போவதில்லை."
போன்ற பிம்பங்கள் தோன்றியது.......
3: சமையலறையின் திகில்
விடுதி குறுகியது.
அது உண்மையாகவே குறுகியது.
சுவர்கள் அவனை ஒடுக்கிக்கொண்டிருந்தது போல இருந்தது.
காற்று கனமாக இருந்தது.
நிழல்கள் அதிகமாக நீளியது.
ஹரி படுக்கையில் இறங்கும்போது, அவன் உடல் நடுங்கியது.
அவன் நிறைந்த துடிப்பில் மூச்சுவிட முடியவில்லை.
அவன் வேகமாக மோசமாகி கொண்டிருந்தான்.
ஏதோ நடக்கப் போகிறது.
ஏதோ வரக்கூடியது.
ராம் புரிந்துகொள்ள வேண்டியது மட்டுமே இருந்தது.
அவன் அறையிலிருந்து மெதுவாக வெளியேறினான்.
விடுதி அமைதியாக இருந்தது.
ஆனால்…
அந்த அமைதி…
அது கேட்டுக்கொண்டிருந்தது.
அவன் வேகமாக நகர்ந்தான்.
சமையலறை......
அவன் உள்ளே நுழைந்தபோது…
மணத்தை உணர்ந்தான்.
அழுகலின் வாசனை.
அது பலமாக இல்லை.
ஆனால் அது இருந்தது.
மசாலா வாசனைகளுக்குள் மறைந்து இருந்தது.
அவனது பார்வை சமையலறையை வரிசையாக கண்டது.
பளபளப்பான மேசைகள்.
சுத்தமாக ஒழுங்குபடுத்தப்பட்ட அடுப்புகள்.
ஒன்றும் தவறாக இல்லாதது போல.
ஆனால்…
அவனது பார்வை மூலையில் நின்றிருந்த பெரிய பிரிசர்யில் நின்றது.
பழுப்பு நிற பூட்டுடன் அடைக்கப்பட்டிருந்தது.
மனம் உடைந்தது.
அவன் மெதுவாக முன்னேறினான்.
அவன் விரல்கள் பூட்டின் மீது சுழன்றது.
அது குளிர்ந்திருந்தது.
மூச்சு விட முடியாத உணர்வு அவனை நிறைத்தது.
அவன் பூட்டை உடைத்தான்.
கதவு மெதுவாகக் கிண்டியது.
அவன் உள்ளே பார்த்தான்.
அவன் மூச்சு முடங்கியது.
அவன் வயிறு நொறுங்கியது.
அவன் கால் பின்னால் தடுமாறியது.
உள்ளே…
மனித உடல் துண்டுகளும், இரத்தத்தில் உறைந்த இறைச்சியும் அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்தது.
இவை மாடிறைச்சி அல்ல.
மட்டன் அல்ல.
இவை…
இவை உணவிற்குரிய ஒன்றல்ல.
அவன் பார்வை…
நடுவில் உள்ள ஒரு தட்டில் நின்றது.
மனித விரல்.
அது உறைந்திருந்தது.
அதன் நகம் இன்னும் அதில் இருந்தது.
ராம் திடீரென பின்னால் நகர்ந்தான்.
அவன் மூச்சு முறிந்தது.
அவன் தலையால் புரிந்துகொண்டான்.
தொலைந்த விருந்தாளிகள்.
சேதமடைந்த உடல்கள்.
ஹரியின் உடல் நிலை.
அனைத்தும் இணைக்கப்பட்டன.
அவன் உணர்ந்தான்.
அவன் உணர்ந்ததை விட…
அவன் உணர விரும்பாததை உணர்ந்தான்.
அவன் உடலை எதிர்த்து,
அவன் திரும்பி ஓடினான்.
ஆனால்…
அவன் இருளில் நின்ற ஒருவரை எதிர்கொண்டான்.
கதவின் வழியில்…
உரிமையாளர்.
அவன் சிரித்தான்.
ஆனால்…
அந்த சிரிப்பு…
அப்போது இனிமை இல்லை.
அதற்கு வரவேற்பு இல்லை.
அந்த சிரிப்பு…
அது எதையோ உறுதி செய்தது.
"நீ உண்மையை பார்த்துவிட்டாய்."
அவன் மெதுவாக, மென்மையாக சொன்னான்.
"இப்போது…"
"நீ அதை ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும்."
அத்தியாயம்-இறைச்சி கூடம்
பகுதி 4: உரிமையாளரின் உண்மையான முகம்
ஒரு நொடி.
ஒரு நீண்ட, எரிக்கும், முடங்கவைக்கும் நொடி.
எதிர்பார்ப்பும் பயமும் கலந்து இருந்த ஒரு மௌனம்.
ராம் அசையவில்லை.
உரிமையாளரும் அசையவில்லை.
சமையலறை எலும்புகளால் சூழப்பட்ட துடிப்பு இல்லாத ஒரு இரக்கமற்ற அறை போல இருந்தது.
மூடியிராத கதவின் வாசல் வழியாக பனிக்காற்று வெளியேறியது.
அழுகிய இரத்தத்தின் நாற்றம் காற்றில் விழுந்தது.
ஆனால்…
உரிமையாளர் அவை ஒன்றையும் கவனிக்கவில்லை.
அவன் வெறும்…
பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.
அவன் கைகளை பிணைத்துக்கொண்டு, தலை சற்று ஓரமாக சாய்த்து,
மகிழ்ச்சியற்ற புன்னகையுடன்.
"எனக்கு தூங்க வரல," ராம் மெதுவாக சொன்னான்.**
அவன் சுவாசிக்க முடியாத நிலையில், தான் இயல்பாக இருப்பது போல நடிக்க முயன்றான்.
"தண்ணீர் குடிக்க வந்தேன்."
உரிமையாளரின் புன்னகை குறையவில்லை.
"நிச்சயமாக," அவன் மென்மையாக சொன்னான்.**
"விருந்தினர் எப்போதும் வீட்டிலிருப்பது போல உணர வேண்டும்."
ராமின் முதுகெலும்பு உறைந்தது.
அவன் எப்படி சொன்னான் என்பதைப் பொருட்படுத்தாமல் இருக்க முடியவில்லை.
இது ஒரு விருந்தினர் வரவேற்பு அல்ல.
இது ஒரு உண்மை.
அவன் கண்ணால் எண்ணினான்.
பிரிசர் கதவை மூடிவிட வேண்டும்.
உரிமையாளர் அதன் அருகே போகும் முன்.
அவன் விரல்களை மெதுவாக நகர்த்தினான்.
திடீரென்று—
ஒரு சிறிய அசைவுடன், உரிமையாளர் முன்னேறினான்.
ராமின் மூச்சு தடுக்கியது.
அவன் வேகமாக நகரவில்லை
அவன் மெதுவாக, அமைதியாக, நிதானமாக நகர்ந்தான்.
அவன் கண்கள்…
அவற்றில் எதுவும் இல்லை.
"நீங்க வந்ததில் இருந்து சாப்பிடவில்லை" உரிமையாளர் மெதுவாகக் கூறினார்.**
அவன் ஒரு சாதாரண உரையாடலாகவே பேசினான்.
ஆனால் ராமின் உடல் உறைந்து போயிற்று.
அவன் இதயத்துடிப்பு காது உடைக்கும் அளவுக்கு பெரிதாக ஒலித்தது.
"பசிக்கல," ராம் மெதுவாக சொன்னான்.**
உரிமையாளர் அவன் தலையை சற்று சாய்த்தான்.
"அது ஒரு துர் அதிஷ்டம்," அவன் சொன்னான்.**
"நான் என்னோட சமையலுக்கு பெருமை கொண்டவன்."
ராம் பிரிசரின் கதவை மெதுவாக மூடினான்.
உரிமையாளர் இன்னும் நகர்ந்துகொண்டே இருந்தான்.
சமையலறையின் விளக்குகள் அவனது முகத்தின் அரைபாகத்தை மட்டும் ஒளிர வைத்தன.
மற்ற பாதி…
மர்மத்திற்குள் மூழ்கியது.
ராமின் வயிறு ஒடிப்போனது போலிருந்தது.
அவன் எந்த விதமான நடுக்கத்தையும் காட்டக் கூடாது.
ஆனால்…
அவனுடைய உடல் முழுவதும் அலறிக்கொண்டு இருந்தது.
அவன் புன்னகைக்க முயன்றான்.
"நான் முயற்சி பண்ணிக்கறேன்," அவன் மெதுவாக சொன்னான்.**
"பிறகு."
உரிமையாளர் அவனை பார்த்துக்கொண்டே இருந்தான்.
நீண்ட நேரம்.
அவனுடைய பார்வை ராமின் தோலின் கீழே நுழைந்து அவனை இழுத்து கொண்டது போல.
பிறகு, மெதுவாக, சிறிது நிமிர்ந்து,
அவன் தலை அசைத்தான்.
"சரி," அவன் சொன்னான்.**
ராம் உடனே அங்கு இருந்து சென்றான்.
அவன் நடக்கவேண்டும்.
ஓடக்கூடாது.
அவன் மெதுவாக, கட்டுப்பாட்டுடன் சமையலறையின் கதவை கடந்தான்.
கொந்தளிக்காமல், பயம் காட்டாமல்.
ஆனால்…
அவன் கரம் வியர்வையில் மூழ்கியது.
அவன் மூச்சு கட்டுப்படுத்த முடியாதது போல இருந்தது.
அவன் இடத்தை கடந்தபோது…
அவன் கேட்டான்.
ஒரு மெதுவான சிரிப்பு.
மிக மெதுவாக.
அரை இருளில் இருந்து வந்த ஓர் ஒலி.
ஒரு வெறும் ஒலியே.
ஆனால்…
அது மற்ற எந்த விடயத்தையும் விட மோசமாக இருந்தது.
5: தப்பிக்கும் முயற்சிராம் மூச்சுவிடவே இல்லை, அவன் படிக்கட்டின் நடுவே சென்றபோதும்.
தளபாடிகள் நீண்டுகொண்டே போனது.
பதட்டத்தால் அவன் கால்கள் மெதுவாக நடந்தன.
உரிமையாளரின் சிரிப்பு…
அது இன்னும் அவன் காதுகளில் ஒலித்தது.
அவன் தெரிந்துவிட்டான்.
அவன் தெரிந்துவிட்டான்.
அவன் தெரிந்துவிட்டான்.
மாமிசம் எங்கு இருந்தது என்பதை…
இப்போ ராமும் தெரிந்துவிட்டான்.
அவன் அறையின் கதவை திறந்தான்.
"எழுந்திரு."
அவனது குரல் உடைந்ததாக இருந்தது.
அவன் ஹரியின் கையை பிடித்து ஆட்டினான்.
"நாம் இங்கிருந்து போகணும். இப்போவே."
ஹரி மெதுவாக விழித்தான்.
அவன் வியர்வையில் நனைந்திருந்தான்.
அவன் உடல் குளிர்ச்சியாக இருந்தது.
அவன் மிக மெதுவாக… சுழன்று பார்த்தான்.
"என்ன…?"
அவன் குரல் வெறும் ஒரு நிழலாக இருந்தது.
ராமின் வயிறு முறுக்கியது.
அவன் மோசமாகியிருந்தான்.
மிக மோசமாக.
அவன் உடம்பு… சரியாக இயங்கவில்லை.
"நாம் போகணும்," ராம் கடினமாக சொன்னான்.**
"என்ன நடந்தாலும், மட்டும் நாம…"
டக்....
ஒரு ஒலி.
அவன் மூச்சு பிடுங்கியது.
மற்றொரு அடியொலி.
பிறகு… இன்னொரு.
அவன் திரும்பினான்.
வெளி இருக்கும் ஒளியில்,
ஒரு நிழல் கதவுக்கடியில் நீள்ந்தது.
மட்டும் ஒன்று இல்லை.
மூன்று.
அவனது உடல் உறைந்தது.
"நீ நன்றாக இல்லை," ஒரு மென்மையான குரல்.**
அது கதவுக்கு பின்னால் இருந்து வந்தது.
அவன் குரல் அமைதியாக இருந்தது.
தணிவாக இருந்தது.
ஆனால்…
அது நெருங்கிக்கொண்டே வந்தது.
"ராம்…" ஹரியின் குரல் நடுங்கியது.**
அவன் விழித்துவிட்டான்.
அவன் உணர்ந்துவிட்டான்.
அவன்…
பயந்துவிட்டான்.
"ஏதாவது நடக்கும் முன்னே—"
கதவின் கைப்பிடி மெல்ல திரும்பியது.
ராம் காத்திருக்கவில்லை.
அவன் ஹரியின் கையை பிடித்தான்.
"நட!"
அவன் ஜன்னலுக்கு பாய்ந்தான்.
காற்று வெளியில் பைத்தியமாக வீசியது.
ஆனால் அது பரவாயில்லை.
எதுவானாலும்,
கதவுக்குப் பின்னால் இருப்பதை விட நல்லது.
அவன் ஜன்னலைத் திறக்க முயன்றான்.
அது பூட்டி இருந்தது.
அவன் அருகில் இருந்த நாற்காலியை பிடித்து…
சற்றும் யோசிக்காமல்…
சுத்தி போல வீசியான்.
டமால்!
கண்ணாடி பறந்து சிதறியது.
கதவு மெதுவாக திறக்க ஆரம்பித்தது.
அவன் திரும்பிப் பார்த்தான்.
அவன் உறைந்தான்.
உரிமையாளர் கதவின் வழியில் நின்றிருந்தான்.
ஆனால்…
அவன் தனியாக இல்லை.
அவன் பின்னால், மூன்று நிழல்கள்.
அவைகள்…
விருந்தாளிகள் இல்லை.
அவைகள்…
மனிதர்களே இல்லை.
அவைகள்…
அவைகள் எதோ வேறு.
இந்த இடம் ஒரு விடுதி அல்ல.
இது ஒரு சபிக்கப்பட்ட இடம்.
இது ஒரு கொலைக்களம்.
"குதி," ராம் மெதுவாக சொன்னான்.**
அவன் ஹரியை வெளியே தள்ளினான்.
பிறகு, ஒரு கணம் கூட பின்னோக்கி பார்ப்பதற்கு யோசிக்காமல்…
அவன் பின்தொடர்ந்தான்.
TO BE CONTINUED.....
No comments:
Post a Comment