சாட்சி chapter-1

அத்தியாயம்-1

பகுதி - 1

 Frames சினிமாவின் நீயான் விளக்குகள் இரவு காற்றில் மின்னின. தெரு முழுவதும் உயிர்ப்புடன் இருந்தது—இரு பெண்மணிகளின் சிரிப்பு, விற்பனையாளர்களின் வறுத்த நிலக்கடலை மணம், மற்றும் கூட்டத்தில் ஒலிக்கும் குரல்கள்.

தன் மோட்டார்சைக்கிளுக்கு எதிராக சாய்ந்து, ராம் தனது கைப்பேசியைச் சோதித்தான். 22% பேட்டரி.

அதே நேரத்தில், அவன் போன் அடித்தது. கணேஷ்.

"எங்கே இருக்கடா?" ராம் கேட்டான்.

"வண்டி நெரிசலில் சிக்கி இருக்கேன், ப்ரோ. ஐந்து நிமிடங்களில் வந்துவிடுவேன்."

ராம் கிண்டலாக சிரித்தான். "போன தடவை பத்து நிமிடங்கள் சொன்ன."

"வண்டி எல்லா இடத்திலுமே பாதைய மறச்சிகிட்டு இருக்குது, மச்சி. நீயே டிக்கெட் வாங்கிடு."

"நான் எல்லா வேலையும் செய்கிறேன். பணம் நீ கொடுக்கணும்."

"ஹாஹா, நல்ல முயற்சி."

ராம் ஆழமாக மூச்சுவிட்டான். "குறைந்தபட்சம் கிட்டத்தானா இருக்குற?"

கணேஷ் சில விநாடிகள் மௌனமாக இருந்தான். "வந்துடுவேன்."

'டேய் போன்'ல சார்ஜ் வேற இல்ல சீக்கிரம் வா... '

கணேஷ் சிரித்தான். " நீ போனைக் கூட சார்ஜ் பண்ணலியா?"

"இல்லை. இன்னைக்கு வீட்டுல யாரும் இல்லை. மாமாவின் வீட்டுக்கு போயிருக்காங்க."

"அப்போ முழு சுதந்திரம், படம் முடிந்த பிறகு எங்காவது போகலாமா?!"

"பார்ப்போம்."

அவன் போனை வைத்துவிட்டு சுற்றி நோக்கினான். திரையரங்கத்தின் வெளிப்புறக் கண்ணாடித் திரையில் ஒளிரும் ஒளிப்பலகைகள் உள்ளே அசையும் மனிதர்களின் உருவங்களை வளைத்து காட்டின. பாப்கார்னின் மணமும், மழையால் ஈரமான தரையின் வாசனமும் கலந்து கிடந்தன.

மாலைக் காட்சியை முடித்துக்கொண்டு சிலர் வெளியே வந்தார்கள், ஆனந்தமாக பேசிக்கொண்டே. ராம் டிக்கெட் கவுண்டருக்கு நடக்கும்போது, அவனைக் கவனமாக கவனித்த இருவர் கதவின் அருகில் இருந்தார்கள்.

அவர்களில் ஒருவர், மற்றொருவரை மெதுவாக உந்தினான். இருவரும் சற்றே திரும்பி, அவனைப் பார்த்தார்கள்.

ராம் அதை கவனிக்கவில்லை.

அவன் இரவு காட்சிக்கான இரண்டு டிக்கெட் வாங்கினான். மீண்டும் போனைப் பார்த்தான். 17% பேட்டரி.

கணேஷ் இன்னும் வரவில்லை.

அவன் ஆழமாக மூச்சுவிட்டு, மெசேஜ்களை ஸ்க்ரோல் செய்தான்.

அந்த நேரம், திரையரங்கத்தின் கதவுகள் திறக்கப்பட்டன.

உடனே, குளிரூட்டப்பட்ட காற்று ஒரு அலையாக வெளியே வந்தது, சூடான பப்ஸ் மற்றும் குளிர்பானத்தின் மணத்துடன்.

இறுதியாக, கணேஷ் வந்தான்.

"மச்சி, நான் ஏதோ முக்கியமானதை மிஸ் பண்ணிட்டேன் போலிருக்கே?"

"ஆமாம். என் பொறுமை. வாங்க."

அவர்கள் உள்ளே சென்றார்கள்.

கதவிற்கு அருகே இருந்த அந்த இருவர் அவர்களை கண்காணித்துக்கொண்டே இருந்தார்கள்.

அவர்கள் இன்னும் அசையவில்லை....